clown bij uitvaart
Twee rode wangetjes en een bescheiden rode neus. Om haar pols een grote rode bloem en wat draagt ze op haar rug? Clown Erna vertelt over haar optreden bij uitvaart. Over de schijnbare tegenstelling tussen lach en verdriet. Natuurlijk liggen die twee dicht bij elkaar en voor een clown is dat OK. Een clown kent geen oordeel, staat helemaal open, kijkt met de ogen van een kind en zegt ‘ja’ tegen alles wat er is. Wat er zoal is? Een verbaasde blik? Krullen de mondhoeken omhoog? Gaan de ogen glanzen? Bij de clown is het er gewoon en ze geeft het ook terug. Zonder woorden. Zie ik er zo ernstig uit? Oeps, dat wist ik niet, en het verbaast me. Ook mijn mondhoeken krullen nu omhoog.
Clown Erna rolde bij toeval in het vak. Of het toeval viel haar toe, zoals ze het zelf verwoordt. Zij was clown bij de open dag van herdenkingspark PuurOord bij Boekelo. In feite werd ze daar door Gerrie Leferink ‘gescout’ voor het werken bij uitvaarten. Haar rustige, open en integere manier van zijn, zorgden voor een intens contact met het publiek. Of ze dat ook bij een uitvaart zou willen doen? Daarover had ze geen twijfel, dat was een oprecht ‘ja’.
De rol van een clown bij een uitvaart is niet om grappig te zijn. Dat is het wat haar betreft nooit. Erna: “Door goed te kijken, er de tijd voor te nemen, ruimte te laten voor verwondering en spontaniteit is een clown heel open in het contact. Op een uitvaart waar veel mensen bezig zijn met hun eigen verdriet is dat fijn. De clown is er voor de kinderen en daar mag alles zijn, de snelle wissel tussen verdriet en blijdschap; de clown ziet het en vergroot het, versnelt of vertraagt en dan kan er zo maar ineens weer een lachje verschijnen. Ontroerend om te zien en te ervaren voor de volwassenen.”
In het clownswerk komt Erna‘s ruime ervaring naar voren. Zo werkt ze als coach met psycho-sociale problematiek en geeft ze o.a. ondersteuning op het gebied van rouw en verliesverwerking. Als trainer communicatieve vaardigheden en verhalenverteller, gebruikt ze theatertechnieken om volwassenen en kinderen te leren hoe belangrijk non-verbale communicatie is, wat je kunt overbrengen zonder woorden en wat je allemaal met je stem kunt doen. Vanwaar die fascinatie, wat is haar drijfveer? Erna: “Na het overlijden van mijn vader kostte het me heel veel moeite om me weer te hechten aan mensen en dingen. Ik was bang geworden voor de pijn van het verlies. Die pijn stond me in de weg om weer helemaal te kunnen leven, om weer helemaal blij te kunnen zijn. Ik heb gemerkt dat de clown daarbij kan helpen; gewoonweg door te kijken, te voelen en te doen.” En dan verschijnen er lichte blosje om de twee rode wangetjes. Uit: Gerry, uitvaartmagazine, 2017
